Wishbone Ash Live Report From Rodeo 22-23/01/10

Υπάρχουν σκονισμένες rock και metal μπάντες οι οποίες έχουν αρχίσει και γίνονται συνήθεια στο ελληνικό κοινό, το οποίο τις τιμάει κάθε φορά που μας επισκέπτονται. Το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα δύο συγκροτήματα Wishbone Ash λόγω νομικών διαμαχών μπέρδεψε πολλούς ,μιας και εγώ προσωπικά νόμιζα πως αυτό θα ήταν το κατά Andy Powell touring line up, αλλά μόλις έφτασα έξω από το μαγαζί και μέσα σε ένα ανεπανάληπτο κρύο (φαίνεται ο καιρός διάβασε τι έγραψα για αυτόν στο live report των Orange Goblin και αποφάσισε να με τιμωρήσει) είδα σε μία νέα αφίσα ότι αυτοί είναι οι Wishbone Ash του ιδρυτικού μέλους, Martin Turner (μπάσο, φωνή) οι οποίοι λόγω νομικών περιπλοκών ονομάζονται Martin Turner’s Wishbone Ash. Οι ειρωνεία πάντως των Powell’s Ash στην ιστοσελίδα τους για το συγκεκριμένο live που διαφημίστηκε από τον Έλληνα promoter ως απλώς Wishbone Ash ήταν τέτοια (τίτλος άρθρου «Wishclone Ash») λες και δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά τα υπέροχα και δημιουργικά χρόνια της συνύπαρξης αυτών των δύο μεγάλων μουσικών μέσα σε ΕΝΑ Wishbone Ash σχήμα. Να χέσω το βρετανικό σου φλέγμα μπαρμπα-Andy. Γιατί το ξεκατινιάζετε τόσα χρόνια και δεν βρίσκετε μία αξιοπρεπή λύση; Ακούς εκεί, δύο Wishbone Ash και ειρωνείες σαν να είστε τίποτα 17χρονα στο MySpace…
Αλλά θα μου πεις ,φίλε progster αναγνώστη, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη μουσική; Έχουν ,αλλά καλύτερα ας επικεντρωθούμε στην εμφάνιση αυτή καθαυτή .Πρέπει να ήταν έντεκα η ώρα και ύστερα από αρκετή αναμονή και κανένα support group (καλλίτερα, δεν είχα όρεξη) o 63χρονος πια Martin Turner εμφανίζεται με το κλασικό λευκό του Gibson Thunderbird τετράχορδο το οποίο κάποτε άνηκε στον Peter Watts των παραγνωρισμένων Mott The Hoople και παρέα με τους εκλεκτούς μουσικούς που τον πλαισιώνουν μας βάζει κάτω με το «καλησπέρα»: “The King Will Come” και το κοινό ζεστάθηκε ήδη! Η συνέχεια θα με έβρισκε με υλικό αποκλειστικά από τα θρυλικά τέσσερα πρώτα albums των Wishbone Ash το οποίο το συγκρότημα απέδωσε με επαγγελματισμό και μεράκι. Progressive rock όργιο σαν αυτό του “Phoenix” δεν ακούς κάθε μέρα. Ο αριστερά του Turner κιθαρίστας είναι εμφανισιακά κάτι μεταξύ Kyle Gass και Dave Murray, εξαιρετικός παίκτης και αξιόλογη φωνή, ενώ ο δεξιά που έμοιαζε με χαβαλέ Βρετανό τουρίστα ήταν σε φωνή και κιθάρα άψογος. Η φωνή του Turner αν και έχει σπάσει και λαμβάνει γερό feedback από τις δεύτερες των κιθαριστών διατηρεί την dreamy χροιά της, χρειαζόταν απλά να κλείσεις τα μάτια σου για λίγο και να φέρεις στο νου σου γαλήνια τοπία και το εξώφυλλο του “Argus” (ο “Darth Vader” στο εξώφυλλο είναι ο ίδιος ο Martin). Και μιας και αναφέραμε το πιο σημαντικό τους album να πούμε πως μα αντάμειψαν δεόντως με αυτό ,ειδικά στο δεύτερο set που παρουσίασαν μέσα στην βραδιά ,καταλήγοντας σε ένα θριαμβευτικό “Warrior”/”Throw Down The Sword” δίδυμο πριν επιστρέψουν στην σκηνή για ένα “Jail Bait” κέρασμα! Συγκινητικό να βλέπεις ακόμα δημιουργούς ασύλληπτων δημιουργημάτων να προσπαθούν ακόμα μέσω περιοδειών να βγάλουν το ψωμί τους παρουσιάζοντας αυτά τα gems ξανά και ξανά μέσα στις δεκαετίες, να τα δίνουν ακόμη όλα πάνω στην σκηνή και να εννοούν μέσα από την καρδιά τους το ζεστό “thank you” που χαρίζουν με ένα συμπαθητικό χαμόγελο σε ένα κοινό μικτών ηλικιών στο τέλος του show. Να τολμήσω να ονειρευτώ κάποιο Upton/Turner/Turner/Powell reunion ή θα μας φάει η γραφειοκρατία;
Νίκος Τραγάκης