Οι Collapse Under The Empire είναι ένα group που σχηματίστηκε μέσα στο 2007 στη Γερμανία. Το 2008 έβγαλαν το πρώτο τους EP με τίτλο Paintball. Το έτος που ακολούθησε αποδείχτηκε πολύ παραγωγικό μιας και κυκλοφόρησαν 2 κανονικούς δίσκους. Ο πρώτος τους ομολογουμένως δεν μου πολυάρεσε. Έτσι μόλις έμαθα και για 2η κυκλοφορία μέσα στο ίδιο έτος δεν ενθουσιάστηκα. Με μια πολύ γερή δόση προκατάληψης λοιπόν κάθισα να ακούσω τη είχαν να μας πουν οι Γερμανοί.
Άκουσμα 1ο… Twisted Evil. Πολύ καλή φάση. Πραγματικά όμως. Με πιάσανε στα πράσα οι Γερμαναράδες και με εξέπληξαν όχι απλά ευχάριστα αλλά απρόσμενα. Ο δίσκος ξεκινάει με το Captured Moments, ένα κομμάτι πάρα πολύ γλυκό λυρικό και ταξιδιάρικο.
Ακριβώς το ίδιο πράγμα είχα αισθανθεί στο 1ο μου άκουσμα των God Is An Astronaut, χωρίς να σημαίνει αυτό πως θέτω ζητήματα ομοιότητας-αντιγραφής. Στη συνέχεια έρχεται ένα κομμάτι που κατ’ εμέ είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Σκοτεινό, μελαγχολικό, με πολύ πιασάρικο θέμα και με ένα τελείωμα το οποίο μου θύμισε Paradise Lost εποχής Draconian Times και Anathema, χωρίς βέβαια τον αντίστοιχο όγκο. Στα ίδια σκοτεινά μονοπάτια βαδίζουν και τα επόμενα 2 κομμάτια που ακολουθούν. Το Tranquility όμως για κάποιο λόγο είναι απλά απίστευτο. Αυτό και το Crawling ενώ πραγματικά είναι τα 2 από τα 5 κομμάτια που ξεχώρισα από το δίσκο με άφησαν με την εντύπωση πως κάτι τους έλειπε. Μέχρι στιγμής ο δίσκος είναι πολύ καλός. Έχουμε μια 5λεπτη κοιλιά με το Angle Of Incidence που είναι ένα συμπαθητικό κομμάτι το οποίο όμως μου θύμισε πολύ έντονα το New Year's Day των U2, για να περάσουμε στο Decay που είναι ένα κλασσικό, ως προς την εκτέλεση-ενορχήστρωση, post κομμάτι. Παρόλα αυτά είναι αρκετά καλό και σίγουρα αποτελεί μια καλή εισαγωγή(κάπως παρατεταμένη) για το Far To The Past το οποίο είναι από τα highlights του δίσκου. Αυτό το κομμάτι έχει μια υπόκωφη μελωδία μικρής διάρκειας που είναι αρκετή όμως για να τρυπώσει στο μυαλουδάκι μας και να το ταξιδέψει κατά τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να μείνει με μια όμορφη ανάμνηση έκτασης τρεισήμισι λεπτών.
Αρκετά όμως. Φτάσαμε στο track 9 (τσσς) το οποίο είναι η ξεκάρφωτη έκπληξη του δίσκου. Μαυρίλα και μπλιμπλίκια. Όχι τρελά πράγματα αλλά σίγουρα ασυνήθιστος συνδυασμός για τον εν λόγο δίσκο. Εδώ οι C.U.T.E μας δείχνουν πως σίγουρα έχουν ακούσει CURE και μάλιστα τόσο πολύ ώστε να γράψουν ένα κομμάτι που να μπορούσε να είναι άνετα η συνέχεια του A Reflection (The Cure – 1980 - 17 Seconds).
Επιτέλους φτάσαμε στα καλά. Για το τέλος μας είχαν φυλαγμενα τα 2 τελευταία από τα 5 συνολικά highlights του δίσκου. Έχουν μείνει μόνο 3 κομμάτια για τελειώσει η 1η ακρόαση του ‘Find A Place To Be Safe’. Μπαίνει το 1ο. Καταλαβαίνω τελικά ότι όντως εδώ μιλάμε για έναν δίσκο ο οποίος είναι πολύ καλύτερος από αυτό που περίμενα. Xαμογελάω, σκέπτομαι πως αν κάνει κοιλιά από εδώ και πέρα, τότε όλα είναι οκ. Γελάστηκα. Το ‘Conscious Of Thirty Nine’ είναι το τελευταίο από τα 5 διακριθέντα κομμάτια. Ο δίσκος κλείνει ‘τίμια’ με το συμπαθητικό Take A Shot On Me το οποίο δεν είναι άσχημο αλλά δεν είναι και αυτό που αν το ακούσετε θα σπεύσετε να αγοράσετε το CD.
Με το 2ο-νιοστο άκουσμα δεν άλλαξαν και πολλά από αυτά που είπα προηγουμένως. Απλά είδα πιο έντονα και πιο καθαρά κάποιες επιρροές από group όπως 65daysofstatic, Jakob. Κατά την γνώμη μου είναι ένας καλός δίσκος που πρέπει να υπάρχει σε κάθε τίμια post δισκοθήκη.