Baroness - Blue Album

[center]Οι Baroness είναι ένα group που σχηματίστηκε το 2003 στις Η.Π.Α. Το 2007 κυκλοφόρησαν τη πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με ένα εκπληκτικό ψυχεδελικό κόκκινο artwork που άκουγε στο τίτλο Red Album. Το 2009 το group κυκλοφόρησε το τελευταίο του δίσκο με τίτλο Blue Album.

Στο δίσκο αυτό, όπως και στο προηγούμενο το πρώτο πράγμα που ακούει κανείς είναι οι φανερές επιρροές τους από τους Mastodon. Η αλήθεια είναι πως όντως έχουν πολλά κοινά σημεία. Πως είναι δυνατόν όμως να μην έχουν επηρεαστεί, από ένα τόσο μεγάλο group, με το οποίο μάλιστα μοιράζονται και την ίδια πόλη καταγωγής; Η απάντηση είναι απλή. Δεν παίζει. Στο δίσκο αυτό οι επιρροές είναι πολλές, με πιο φανερά τα Southern-Stoner στοιχεία, τα οποία αναδεύονται με Indie μελωδίες, ψυχεδελικές λούπες και ελαφριά post περάσματα. Το γνωστό Sludge-NWAHM ύφος του group δεν λείπει από πουθενά. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει πολύ με τη προηγούμενη δουλειά τους χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως βρήκαν τη συνταγή της επιτυχίας και απλά τώρα την αντιγράφουν. Όχι, σε καμία περίπτωση. Άλλωστε αυτό που μου αρέσει πολύ στους Baroness είναι ότι από την αρχή είχαν εντελώς προσωπικό ήχο(με τις προαναφερθείσες επιρροές) ο οποίος όμως σε κάθε κυκλοφορία τους είναι όλο και πιο ώριμος, όλο και πιο γεμάτος. Έτσι λοιπόν και το Blue Album είναι η φυσική συνέχεια του Red. Πιο σκοτεινό αυτή τη φορά, πιο εσωστρεφές και με πιο γεμάτο ήχο. Το μοναδικό πράγμα που με χαλάει στο δίσκο είναι η ελαφρώς καλογυαλισμένη η παραγωγή του, που σαν αποτέλεσμα έχει να χάσει τη βρωμιά και την επιθετικότητα που κρύβει μέσα του.

Τα κομμάτια σε γενικές γραμμές είναι όλα πολύ καλά. Από τα πιο εντυπωσιακά όμως είναι το Steel That Sleeps the Eye που είναι το άνοιγμα για το Swollen and Halo. Υπνωτιστική εισαγωγή δυόμιση λεπτών και ξέσπασμα εναλλασσόμενων ταχυτήτων και συναισθημάτων. Εξίσου εντυπωσιακό και το The Gnashing. Κομμάτι το οποίο από την πρώτη του νότα σου δίνει να καταλάβεις πως ήρθε για να μείνει. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε κάποιο δίσκο των Kyuss αν είχε λίγο πιο κακή παραγωγή. Σε αυτό ακριβώς άλλωστε αναφερόμουν λίγο πιο πάνω. Το καλύτερο όμως σημείο του δίσκου είναι το A Horse Called Golgotha. Βρώμικο, γρήγορο, δυνατό, και πάνω απ όλα απρόβλεπτο. Η διάρκεια του σε συνδυασμό με τις απίστευτες εναλλαγές του σε κάνουν να θες να το ακούς ξανά και ξανά και ξανά.
Εν κατακλείδι το Blue Album είναι πολύ καλό και είναι ένα ακόμα σοβαρό βήμα για τους Baroness. Το ερώτημα είναι: θα καταφέρουν να διατηρήσουν τα ποιοτικά δεδομένα που έθεσαν στις μελλοντικές τους κυκλοφορίες; Αυτό όμως δεν είναι της παρούσης μια και ότι και να πούμε θα είναι απλά εικασίες. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να περιμένουμε 2 χρόνια( έτσι λένε τα στατιστικά) και να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμαση.
Πολύ καλός δίσκος και σίγουρα μια καλή επένδυση για κάθε μεταλλική δισκοθήκη.