Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion

Λοιπόν μιας και θα σας αφήσω ορφανούς για λίγο καιρό λόγω εξεταστικής και άλλων υποχρεώσεων είπα να έχω τουλάχιστον τη συνείδηση μου καθαρή. Και μιας και καλοκαίριασε κιόλας, δεν θέλω να σας (τα) πρήξω με experimental/post/black metal και λοιπές καφρίλες (δεν είμαι και γαμώ τα παιδιά όταν θέλω; ), οπότε θα πάμε προς California μεριά και σ’ ένα από τα αγαπημένα μου σύγχρονα rock groups, τους Dredg και το νέο τους album The Pariah, The Parrot, The Delusion.

Όπως και στο προηγούμενο και αγαπημένο Catch Without Arms, έχουμε να κάνουμε με progressive/experimental rock ποιότητας ΑΑΑ. Για όσους άκουσαν progressive και άρχισαν να βγάζουν σπυριά απλά να επισημάνω ότι οι Dredg έχουν επίγνωση της χρονολογίας που έχουμε. Δεν θέλουν να γίνουν ούτε Pink Floyd, ούτε Marillion. Αν και λίγο πιο εγκεφαλικοί πλέον, γράφουν hit-άκια (πιο καλά κρυμμένα απ’ ότι στο προηγούμενο τους), ανεβάζουν στροφές όποτε κρίνουν ότι είναι απαραίτητο και μας δείχνουν πόσο εύκολα μπορείς να γράψεις μουσική για όλους κάνοντας παιδάκια του ωδείου να σε φθονούν. Ο Gavin Hayes σίγουρα είναι μεγάλο κεφάλαιο για την μπάντα (φωνάρα!!!), ο Dino Campanella θα μπορούσε να είναι ο νέος Jimmy Chamberlain, o Drew Roulette τον συμπληρώνει υποδειγματικά και ο Mark Engles δίνει ρέστα στις κιθάρες για άλλη μια φορά. Για να τελειώνουμε μιας και η Φυσικοχημεία ΙΙ με καλεί, ο δίσκος χτυπάει top-10 της χρονιάς για πλάκα, κυλάει όμορφα, συνδυάζεται τέλεια με βόλτα στην εξοχή, στη θάλασσα ή σε φάση αράγματος σε μπαλκόνι, συνοδεύεται με Sauvignon Blanc στους 10ο C (τι σκατά intellectual είμαστε χωρίς κρασί; ) και θαλασσινά. Bonne appetite!

9,5/10

mitsakos